بعد از انجام دادن کارها، جناب آقای رسولی، با اشاره به این جانب، به عرض حضرت امام رساند که «فلانی امروز عازم مکه است.» و حقیر، که برای دست بوسی و خداحافظی جلو رفتم، با صحنه ای مواجه شدم که هرگز در مخیله ام خطور نمی کرد. حضرت امام، به جای آنکه دستشان را جلوی بیاورند، صورت مبارکشان را جلو آوردند برای معانقه. در حالی که از شدت هیجان و شوق میلرزیدم و سر از پا نمی شناختم، صورت خود را بر صورت منور امام یافتم و امام شروع کردند به خواندن آیه مبارکه «إِنَّ الَّذِی فَرَضَ عَلَیْکَ الْقُرْآنَ لَرَادُّکَ إِلَیٰ مَعَادٍ فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا ۖ وَهُوَ اَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ» و باز هم دعا کردند. در حالی که دستشان را می بوسیدم، با تفقد و مهربانی و درعینحال قاطعانه فرمودند: «شما در اعمالتان احتیاط نکنید.» جالب اینکه این جمله گویی یک تصرف تکوینی بود که در طول سفر و مناسک حج در گوشم طنین انداز بود. آنچه را غیر ممکن می پنداشتم ممکن، بلکه محقق کرد و به طور کلی وسواس مزمن بیست ساله برطرف شد.
منبع: در سایه آفتاب « یادها و یادداشت هایی از زندگی امام خمینی (ره) »، صفحه 221.
راوی: محمد حسن رحیمیان.