امام معمولاً هر روز، ساعت هشت صبح، در اتاق کارشان حضور داشتند. در ضمن استماع خلاصه اخبار، زنگ مخصوصی در کنارشان بود که آن را به صدا در می آوردند. با شنیدن صدای آن، در زمانی کمتر از یک دقیقه، به خدمتشان مشرف میشدیم و معمولاً ورود ما هم زمان با پایان خلاصه اخبار بود. خلاصه اخبار که تمام می شد، رادیو را خاموش می کردند. ابتدا پزشک فشار خون معظمٌ له را میگرفت و پس از خروج پزشک، ما مشغول کارمان می شدیم. روز بیست و نهم اسفند ۱۳۶۱ فرمودند: «من فردا صبح ساعت نُه الی نُه و ربع می آیم.» به هر دلیل، تاخیر های استثنائی شان هم روی نظم و حساب بود. ایشان مقید بودند خبر دهند تا در یک مورد استثنائی هم بی نظمی و بدقولی به وجود نیاید. به هرحال، ما روز نوروز _ یعنی فردای آن روز_ حدود ساعت نُه به اتاق حضرت امام وارد شدیم. امام هنوز نیامده بودند، ولی طبق قرار روز قبل، هنوز ساعت نُه و ربع نشده بود که تشریف آوردند؛ با نشاط تر از روزهای گذشته، متبسم، و با قبای نو وارد شدند و به افراد حاضر، که با دکترها در مجموع پنج نفر بودیم، چند بار «مبارک باشد» گفتند. سپس، خودشان سراغ سکه های یک ریالی را گرفتند و کف دست قرار دادند. افراد حاضر نیز، بعد از دست بوسی، هر یک چند عدد برداشتند. مشابه این برنامه نوروز سال های دیگر نیز تکرار می شد.
منبع: در سایه آفتاب « یادها و یادداشت هایی از زندگی امام خمینی (ره) »، صفحه 227.
راوی: محمد حسن رحیمیان.