در برخی از روستاهای یکی از مناطق بسیار محروم جنوب، که در سال های اول انقلاب در اوج فقر بودند، خانواده های بهایی زندگی می کردند که به نان شب محتاج بودند. از سوی کمیته امداد سوال کرده بودند که «آیا می توانیم از محل بودجه کمیته امداد و صدقات به خانواده های بهائی کمک کنیم؟» حضرت امام با قاطعیت جواب منفی داده بودند. این در حالی بود که حضرت امام در مورد اقلیتهای مذهبی کمال عنایت را در چهارچوب اصول اخلاقی و فقهی داشتند و جان و مال و ناموس آنان را همچون یک شهروند مسلمان محترم می شمردند و از جهت حقوق شهروندی و سیاسی نظام اسلامی را به گونهای سامان دادند که یک یهودی یا مسیحی یا زرتشتی از همان حق رای برخوردار است که رهبری انقلاب و نظام. اما درباره بهائیت، بر مبنای فقهی، نسبت به مرتدین از دین، نه فقط کمک به آنها را جایز نمی دانستند، که حتی خرید هر چیز از آن ها و فروش هر چیز به آن ها و هر نوع تعامل با آنها را حرام می دانستند.
منبع: در سایه آفتاب « یادها و یادداشت هایی از زندگی امام خمینی (ره) »، صفحه 231.
راوی: محمد حسن رحیمیان.