با توجه به آنکه خانم غریب بودند و در خانه مادربزرگ خود بزرگ شده بوده و زندگی مرفهی را تجربه کرده بودند و پس از آن وارد یک زندگی طلبگی شده بود، آقا نهایت توجه و حمایت را نسبت به خانوم به خرج می دادند. هر زمان خازن جون و یا خواهرهای خانم به قم و نزد ما میآمدند، موقع بدرقه آن ها خانم گریه میکردند و ناراحت بودند، به خصوص خازن جون که بسیار اهل محبت بودند و روزهای حضورشان در خانه ما، برای ما نیز روزهای بسیار خوبی بود. آقا این تنهایی و ناراحتی خانم را با محبت خودشان جبران می نمودند و در محبت به خانم از هیچ چیز دریغ نمی کردند.
منبع: گذر ایام، خاطرات خانم فریده مصطفوی(دختر امام (ره) )، صفحه 54.