آقا مقید بودند هر زمان که من راهی قم می شدم، حتما به ایشان رسیدن خود را اطلاع دهم و میگفتند: «رسیدی به من خبر بده و زمانی که تماس گرفتی قید کن تا حتما مرا در جریان رسیدن سلامت تو بگذارند.» با اینکه آقا اصلا اهل دلواپسی نبودند اما از آنجا که خانم، در هر بار سفر رفتنشان، رسیدن خود را اعلام می کردند، ما نیز این رویه را ادامه دادیم. این سبک از محبت آقا در مورد نوه هایشان نیز صدق می کرد و همواره با محبتی بینظیر نسبت به آنان برخورد می کردند.
منبع: گذر ایام، خاطرات خانم فریده مصطفوی(دختر امام (ره) )، صفحه 88.