امام، صبح ها کسی را برای نماز از خواب بیدار نمی کردند. یعنی اگر ما در منزل ایشان می خوابیدیم نماز شب یا نماز صبح شان را چنان آرام می خواندند؛ که ما اصلاً بیدار نشویم. هیچ وقت کسی را برای نماز بیدار نمی کردند؛ مگر این که کسی به ایشان بسپارد که مرا بیدار کنید. ما مکرر به آقا می سپردیم که ما را بیدار کنید. برنامه ی خانواده شوهر من این بود که صبح بچه را بیدار می کردند؛ ولی من اعتقادی به این کار نداشتم. عقیده ی همسرم این بود که بچه باید عادت کند به بیدار شدن برای نماز صبح. وقتی قرار شد برای دیدار امام به نجف برویم، در نجف و آقا گفتم: «بروجردی، لیلی را برای نماز صبح بیدار می کند.» امام فرمودند: «از قول من به ایشان بگو، خواب را بر بچه تلخ نکن.» این کلام تاثیر عمیقی بر روح من و دخترم گذاشت، تا حدی که دخترم پس از این به من سفارش میکرد که او را برای نماز صبح بیدار کنم.
منبع: زمانی برای خدا (نگاهی به سبک زندگی امام خمینی (ره) به روایت خاطره)؛ به قلم غلامرضا شریعتی مهر، صفحه 24.
راوی: در سنگرنماز، صفحه ۳۸، به نقل از خانم زهرا مصطفوی.