روزی در نجف اشرف امام خمینی برای برگزاری نماز جماعت خواستند وارد اتاق بیرونی شوند. کفش کن اتاق از کفش های مردمی که برای شرکت در نماز جماعت آنجا گرد آمده بودند، انباشته شده بود، به طوری که جای پا گذاشتن نبود. ما و دیگر روحانیون و بسیاری از فضلا، بدون توجه پا روی کفش های مردم می گذاشتیم و رد می شدیم. جز این چاره ای نبود. امام وقتی به کفش کن رسید و آن وضع را دید، توقف کرد و از پا گذاشتن روی کفش مردم خودداری کرد. دستور داد کفش ها را از سر راه جمع کنند و راه را باز کنند. خیلی از ما تازه متوجه شدیم که پا گذاشتن روی کفش مردم تصرف در مال غیر است و خالی از اشکال نیست؛ البته ما در این گونه موارد، خود را دلخوش می کنیم که انشاالله صاحبان این کفش ها به این مقدار رضایت دارند. لیکن رهبر انقلاب دقیق تر و عمیق تر و باریک بین تر از آن بود که ما فکر می کردیم، چراکه او به عقبات و مکافات روز جزا باور داشتند.
منبع: زمانی برای خدا (نگاهی به سبک زندگی امام خمینی (ره) به روایت خاطره)؛ به قلم غلامرضا شریعتی مهر، صفحه ۲۳.
راوی: در سنگر نماز، صفحه ۶۲ و ۶۳، به نقل از حجت الاسلام سید حمید روحانی.