یکی از علما برای من نقل میکرد، یک سال در فصل تابستان به اتفاق امام و چند تن دیگر از روحانیون به مشهد مشرف شدیم و خانه ی دربستی اجاره کردیم. برنامه ی ما این بود که بعد از ظهرها، پس از استراحت به طور دسته جمعی به حرم مشرف شویم و پس از زیارت و دعا به خانه برگردیم و در ایوان منزل چای بخوریم. برنامه ی امام این بود که دعا و زیارت شان را خیلی مختصر می کردند و تنها و زودتر از ما به منزل مراجعت می نمودند و ایوان را آب و جارو کرده، فرش را پهن می نمودند و چای را برای ما آماده میکردند. وقتی ما به منزل برمی گشتیم، می دیدیم همه چیز آماده است و برای ما چای می ریختند. یک روز که من از ایشان پرسیدم: «این چه کاری است که شما زیارت و دعا را برای آن که برای رفقا چای درست کنید، مختصر می نمایید و با عجله به منزل بر می گردید.» امام در جواب من فرمودند: «من ثواب این کار را کمتر از ثواب آن زیارت و آن نمی دانم.»
منبع: زمانی برای خدا (نگاهی به سبک زندگی امام خمینی (ره) به روایت خاطره)؛ به قلم غلامرضا شریعتی مهر، صفحه ۳۶.
راوی: تا مرز عصمت، صفحه ۶۹، به نقل از حجت الاسلام سید حمید روحانی.