امام به راحتی، افرادی که برای تحصیل و فهم مطالب درسی میآمدند را از کسانی که به نیت و منظور دیگری می آمدند، تشخیص می دادند و با آن ها برخورد های مختلفی داشتند. مثلاً اگر کسی در درس اشکال می کرد، چنان چه به انگیزه ی فهمیدن مطلب بود، تا آخر با او همراهی می کردند و کاملاً مطلب را برای او تشریح می کردند؛ ولی اگر به انگیزه های دیگری از قبیل خودنمایی و غیره اشکالی میشد، برخورد میکردند و گاهی با عبارت هایی مانند «اینجا جای گوش کردن است.» یا «شما گوش کنید.» و امثال آن تنبیه میکردند. به یاد می آورم که روزی کلام یکی از بزرگان را نقل می فرمودند. کسی اشکال کرد و می خواست بگوید که نقل شما مطابق کلام آن شخص بزرگ نیست. امام به او فرمودند: «مطالعه کردهای یا نه؟» کسانی که متوجه شدند، حضرت چه موضعی گرفتهاند، همان جا تبسم کردند. چون اگر میگفت مطالعه نکردهام، میفرمودند: «پس چرا میگویی نقل من مطابق واقع نیست.» اما آن فرد این را نگفت و گفت: «مطالعه کردهام.» امام فرمودند: «پس انا لله و انا الیه راجعون.» ناگهان تبسم شاگردان به خنده تبدیل شد. زیرا معنای این کلام این بود که تو با مطالعه هم نفهمیده ای.
منبع: زمانی برای خدا (نگاهی به سبک زندگی امام خمینی (ره) به روایت خاطره)؛ به قلم غلامرضا شریعتی مهر، صفحه ۵۳.
راوی: پا به پای آفتاب، جلد ۴، صفحه ۹۶ و ۹۷، به نقل از حجت الاسلام و المسلمین محمد حسن قدیری.