یکی از صفات حضرت امام این بود که از مناظره، جدال و خودنمایی در بحث اجتناب میکردند. در حالی که این کار بین بعضی طلبه ها و فضلا مرسوم است و این صفت را جزو کمالات خود می دانند که در بحث های علمی بر دیگران برتری پیدا کنند و ایشان را مغلوب سازند. اگرچه باید به این نکته نیز اشاره کرد که چنانچه این بحثها مخلصانه و برای اظهار حق باشد، جای ایراد نیست، ولی اگر برای تظاهر و خودنمایی و جدال و غلبه بر طرف مقابل باشد، نفس انسان را به سراشیبی سقوط می کشاند. حضرت امام خمینی (ره) در مباحثات علمی کاملاً اهل بحث و دقت بودند. مطالب را به طور دقیق بررسی میکردند و به اشکالات پاسخ میدادند. اما در جلسه هایی که بحث به صورت خودنمایی و جدال مطرح میشد، سکوت می کردند. اگر کسی از ایشان سوالی میکرد، جواب می دادند، در غیر این صورت ساکت بودند و گوش می دادند.
منبع: سلسله موی دوست، خاطرات دوران تدریس امام خمینی (ره)، به کوشش مجتبی فراهانی؛ صفحه ۲۷.
راوی: آیت الله ابراهیم امینی.