امام با همه کم حرفی و سکون و سکوت گاهی در درس لطیفه ای می گفتند که حضار حتی با صدای بلند می خندیدند. در حالی که خود ایشان همچنان بی تفاوت و ساکت بود، گویی چیزی نگفتهاند. از جمله روزی یکی از فضلای شاگردان ایشان که اهل آذربایجان بود در اشکال و سوال خود پافشاری کرد و امام خواستند که او را ساکت کنند، در آخر جواب به او گفتند: «یُخ». با این کلمه ترکی آن طلبه ترک زبان و هم بقیه حضار خندیدند و سروصدا فرو نشست و امام هم بدون اینکه حتی تبسمی کنند به درس ادامه دادند.
منبع: سلسله موی دوست، خاطرات دوران تدریس امام خمینی (ره)، به کوشش مجتبی فراهانی؛ صفحه ۱۰۱.
راوی: حجت الاسلام والمسلمین علی دوانی.