حضرت امام نه تنها به استادان خود احترام می گذاشتند، بلکه از تمام علما و دانشمندان به نیکی یاد می کردند. به خاطر دارم که در یکی از نوشته های خود درباره مطلب کسی نوشته بودم که سخن وی «ظاهر الفساد» است. ایشان به هنگام مطالعه نوشته من، در کنار آن مرقوم داشتند: «احترام مشایخ و بزرگان پیوسته باید مراعات شود». روزی درباره یک شخصیت علمی سخنی از یکی از مجلات لبنان نقل کردم که در حقیقت نقل اهانت بود. حضرت امام نسبت به کلام من اظهار ناراحتی و مرا از نقل آن نهی کردند. چه بسا در حوزه و خارج از آن شخصیتهای علمی بودند که از نظر فکری با ایشان همراه نبودند، اما امام در برخورد با آنان یا پشت سرشان، ادب را کاملاً رعایت می کردند. به گونه ای که گویی اصلا هیچ گاه اختلاف فکری در میان آن دو وجود نداشته است.
منبع: سلسله موی دوست، خاطرات دوران تدریس امام خمینی (ره)، به کوشش مجتبی فراهانی؛ صفحه ۱۲۹.
راوی: آیت الله جعفر سبحانی.