هرگز آن اوایل حضورم در بحث خارج امام از یادم نمی رود. در آن زمان بر اثر تشویق و ترغیب امام بحث معاملات درسهای ایشان را به عنوان قواعد فقهیه می نوشتم. یک روز بعد از درس، در بین راه خانه و مسجد به ایشان عرض کردم، من یک مقدار از بحثهای شما را نوشته ام اجازه می فرمایید خدمتتان بیاورم؟ فرمودند: «بله»؛ و خیلی از این کار من استقبال کردند. در آن موقع من خیلی تعجب کردم که چطور امام با وجود آن همه کار و گرفتاری نوشته مرا قبول کردند. در حقیقت ایشان با این برخورد مرا تشویق کرده بودند. بالاخره نوشته را خدمت امام تقدیم کردم. هفت یا هشت روز بعد، ایشان نوشته مرا باز گرداندند. به رساله من دو صفحه پیوست شده بود که در آنها درباره نوشته من مطالبی نوشته شده بود. جریان به این صورت بود که امام نوشته مرا با دقت مطالعه کرده و اشکالاتی را که در آن بیان شده بود دقیقاً بحث کرده بودند. فرمودند: «از اینکه اشکال نمودهاید تقدیر میشود». این برخورد برای من بسیار خوشحال کننده بود، چرا که حکایت از شدت تواضع ایشان به یک طلبه تازه «درس خارج» رفته داشت. از اینکه امام این همه به من عنایت داشتند، بسیار خوشحال بودم؛ زیرا ایشان هم مباحث نوشته شده را گرفتند و مطالعه فرمودند و هم دو صفحه اشکالاتش را نوشتند و نیز تشویق کردند که ما اشکال کرده بودیم.
منبع: سلسله موی دوست، خاطرات دوران تدریس امام خمینی (ره)، به کوشش مجتبی فراهانی؛ صفحه ۱۳۱.
راوی: حجت الاسلام والمسلمین سید محمد سجادی اصفهانی.