درس ایشان فقط تعلیم و تعلّم نبود، بلکه مقید بودند که در ضمن تعلیم، تهذیب هم باشد. به عبارت دیگر، درس ایشان کار رسول گرامی اسلام (ص) «و یزکیهم و یعلمهم الکتاب و الحکمه» بود. در مدت بیش از دوازده سال که در دروس عالی ایشان شرکت داشتم، یک عمل مکروه از ایشان ندیدم. بلکه اگر شبههء غیبت و دروغی پیش میآمد، حالت نگرانی به خوبی در چهره ایشان نمایان میشد. یادم نمیرود روزی امام به جلسه درس تشریف آوردند و به قدری ناراحت بودند که نفسهای تندی می زدند. آن روز درس ندادند و به جای درس، نصیحت تندی کردند و رفتند و تب مالت ایشان عود کرد و سه روز نیامدند؛ چون شنیده بودند که یکی از شاگردان ایشان، درباره یکی از مراجع غیبتی کرده بود.
منبع: سلسله موی دوست، خاطرات دوران تدریس امام خمینی (ره)، به کوشش مجتبی فراهانی؛ صفحه ۲۱۱.
راوی: آیت الله حسین مظاهری.