نامه به آقای سید احمد خوانساری (امضای اعلامیه علیه رژیم)

«۱»- به موجب گزارش مندرج در پرونده ساواک، در ادامه این سند، مولوی( رئیس ساواک تهران) در گزارش محرمانه شماره ۵۳۲۲/ س- ت- مورخ ۷/ ۳/ ۴۲ خطاب به پاکروان( رئیس کل ساواک و نیز مدیریت کل اداره سوم ساواک) می‏نویسد:« برابر گزارش ساواک قم در ۷/ ۳/ ۴۲ آقای خمینی‏[ به کسی که حامل نامه و پیام وی به آقای خوانساری بوده است‏] اظهار می‏نماید: به آقای خوانساری بگویید من می‏خواهم اعلامیه‏ای بنویسم. شما هم بایستی در این اعلامیه شریک باشید. یعنی باید آن را امضا کنید؛ زیرا اگر شما در این اعلامیه شرکت نکنید، مردم و بخصوص دولت تصور می‏کند علما همه با هم مخالف هستند و از این موضوع برای پیشرفت مقاصد خود سوء استفاده خواهند کرد. پس باید فکر اساسی بکنیم و همه با هم دست اتفاق بدهیم تا حساب این لا مذهبها را برسیم، در غیر این صورت دین و ایمان ما در خطر است، و راهی را که شاه و دولت در پیش دارند لطمه بزرگ و جبران ناپذیری را به دین اسلام خواهد زد؛ بنا بر این باید با اتحاد و اتفاق، جلوی این خطر بزرگ را گرفته و علیه آنها قیام کنید. ضمناً اگر هیچ یک از علما در این امر شرکت نمی‏کنند، به من بگویید تا من بدانم در مورد مقابله با آنها چه بایستی بکنم».«۲»- آقای خوانساری سپس نامه‏ای به این شرح به امام خمینی نوشت:« حضرت آیت اللَّه خمینی. نامه شما واصل شد، بنده هم به سهم خودم از فرمایشات شما اطاعت خواهم کرد. هر طوری که شما صلاح دانستید من حرفی ندارم. ولی موقع نوشتن اعلامیه مواظب باشید زننده نباشد که دولت بدتر کند! با زبان ملایمت اعلامیه بنویسید! قدری نصیحت کنید که این عمل شما خلاف قرآن است. صلاح مملکت در این است که این قانون جدید را اجرا نکنید که مردم همگی ناراحت هستند. صلاح شاه در این است که این قانونهایی را که مخالف قرآن است عملی نکند. شاه بایستی علما را داشته باشد. مملکت بدون روحانیت نمی‏شود. اگر روحانیت نباشد کمونیست در مملکت ما که شیعه اثنی عشری است زیاد می‏شود. پس شاه و دولت تا می‏توانند بایستی نظم را رعایت کنند و نگذارند مملکت ما به دست بیگانگان بیفتد که بر ما حکومت کنند. این روحانیون بوده و هستند که در مقابل کمونیستها سینه سپر می‏کردند و می‏کنند».