امام وقتی که روی تخت بیمارستان بودند، وقتی تا مغز استخوانشان از درد می سوخت، با هر کس که ملاقات می کردند، حتماً لبخند می زدند و به گونه ای برخورد می کردند که او رنجور نشود. وقتی می دیدند صحنه های تلخ بیماری و استراحتشان به شکلی است که اگر نوه عزیز خودش (فرزند حاج احمدآقا، که مورد علاقه حضرت امام بود) شاهد آن باشد، از این صحنه ها متاثر می شود، می فرمودند: «او را دور کنید». اما در همان وضع اگر به ایشان گفته می شد فلان کس مریض شده، امام حتماً سراغ حال او را می گرفتند و سفارش او را به اطرافیان می کردند.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد یک، صفحه 308.
راوی: محمد علی انصاری کرمانی.