امام برای کار روزانه شان جدولی داشتند که خود ایشان آن را تهیه کرده بودند. در آن جدول کارهای همه ساعات شبانه روز امام درج شده بود، بجز از ساعاتی از شب که ایشان برای نماز شب و رازونیاز با خدا از خواب برمی خاستند. امام همیشه از ساعت 2 نیمه شب تا 4 صبح برای نماز شب و عبادت برمی خاستند. برنامۀ زندگیشان یک برنامه حساب شده ای بود که لحظه لحظۀ آن حساب داشت. ایشان در مواقعی که کسالت و مریضی داشتند نیز برنامه هایشان تغییر چندانی نمی کرد و دیدیم که برنامه های روزانه و عبادتهای شبانه ایشان برایشان ملکه شده است. مواقع بیماری حدود یک ساعت قبل از اذان صبح از خواب برمی خاستند ولی در مواقع عادی معمولاً از حدود 2 ساعت مانده به اذان صبح خود را برای راز و نیاز با محبوب خویش آماده می کردند و شب زنده داری می کردند. امام با یک شور و اشتیاق وصف ناپذیری برای عبادت از خواب برمی خاستند. برخی مواقع که ما شبها بالای سر امام بودیم جهت اینکه ایشان را برای نماز شب بیدار کنیم، همین که موقع نماز شبشان فرا می رسید، خودشان به حالت عجیبی از خواب بیدار می شدند، که گویی کسی ایشان را صدا کرده باشد.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد یک، صفحه 322.
راوی: محمد علی انصاری کرمانی.