در جلساتی که به همت امام برپا می شد ایشان کاملاً سکوت می کردند. مگر جاهایی که اقتضا می کرد و خودشان لازم می دانستند مطلبی ذکر شود. یکی از علمای نجف یک روز نزد من آمد و با کمال تعجب گفت چقدر این بزرگوار ساکت هستند. اگر سوالی از امام نمی شد ایشان ساکت می ماندند. در محضر امام هیچ کس جرات نداشت که نعوذبالله از کسی غیبت کند و یا در غیاب افرادی که حاضر نبودند حرفی از آنها بزند. در آن جلسات امام نیم ساعت تشریف داشتند و پس از آن آماده حضور در حرم مطهر می شدند.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد دو، صفحه 321.
راوی: حجه الاسلام عبدالعلی قرهی.