امام دوست داشتند طلاب عفیف باشند و عزّت نفس داشته باشند. گاه اتّفاق می افتاد بعضی از طلاب می آمدند و اظهار احتیاج می کردند که امام با آنها برخورد ملاطفت آمیزی نداشتند. البته این به آن معنا نبود که کمک نکنند. بارها خودم به واسطۀ نامه و یادداشتی خدمتشان عرض می کردم که فلانی مقداری احتیاج دارد، امام با آغوش باز عنایت می کردند. ولی اگر شخصی خودش می آمد و اظهار می کرد، خوششان نمی آمد. بارها اتفاق می افتاد بعضی ها که اخلاق امام را نمی دانستند می آمدند و اظهار نیاز می کردند و امام با دستشان رد می کردند و می فهماندند که این کار درستی نیست (مخصوصاً اگر جایی بود که یکی دو نفر هم ناظر بودند) امام دوست داشتند که همه طلاب نسبت به مسایل دنیا عزّت نفس داشته باشند و آن حالت توکّل و عزّت نفس خودشان را حفظ کنند.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد سه، صفحه 266.
راوی: حجه الاسلام عمید زنجانی.