هیچ امری امام را بیشتر از غفلت اوامر الهی متغیر نمی کرد به خصوص اگر کسی در محضر ایشان قصد غیبت شخص یا قصد اهانت بزرگان دین را داشت. روزی بنده حاضر بودم. شخصی نسبت به یکی از علما و مراجع مطلبی را گفت که بوی اهانت در آن بود امام او را مورد عتاب شدید قرار دادند و بر او برآشفتند. با اینکه شخص گوینده از مخلصین امام بود. ایشان در تکلیف الهی هیچگاه ملاحظه اشخاص را نمی کردند. اگر نزدیکترین افراد به ایشان می خواستند در محضر ایشان خبری بگیرند که غیبت یا اهانت بود جرات نمی کردند چون امام می فرمودند حاضر نیستم این مطلب را بشنوم.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد سه، صفحه 294.
راوی: آیت الله توسلی.