سالی که امام در نجف اشرف بودند، این جانب در سامرا در کنار قبر مطهر حضرت امام علی النقی و امام حسن عسکری، علیهماالسلام، مشرف شده بودم. قصد ده روز کردم و با طلبه های مدرسۀ مرحوم آیت الله میرزای شیرازی نشست و برخاست داشتم. آنها از تمام عالمان و مراجع آن زمان گله مند بودند و می گفتند: «آیت الله حکیم و امام شهریه و جیرۀ فانی می دهند. ما در شهر غربت که اختلاف عقیده بین اهل سامرا و طلبه ها نیز هست، اگر موجودی نداشته باشیم، نه جنس نسیه می توانیم بگیریم و نه قرض. آقایان به نجف و قم بیشتر توجه دارند تا سامرا». من این را خدمتی به طلبه ها، مخصوصاً به محافظان حرم مطهر آن دو امام بزرگوار دور افتاده دانستم. این موضوع را که آنها با وجود حوزۀ علمیۀ نجف، سامرا را انتخاب کرده اند و درس خوان به تمام معنا نیستند، ولی حرم آن دو امام را نمی گذارند که خلوت باشد و محل بازی بچه ها شود، به محضر امام در نجف رساندم. بعد از اینکه تمام ماجرا را بدون کم و کاست تعریف نمودم، عرض کردم: «اگر امتیازی برای این طلبه ها قایل شوید و نصف دینار بر شهریۀ این آقایان اضافه کنید، تشویق می شوند و در آنجا دوام پیدا می کنند». امام در آن زمان به طلبه های نجف سه دینار می دادند و به طلبه های سامرا هم سه دینار. وقتی ایشان حرفهای مرا شنید، فرمودند: «خود شهریۀ مساوی دادن به طلبۀ نجف و سامرا، یک امتیاز است». یعنی این در نجف زحمت بسیار می کشد و درس می خواند و آن در سامرا کمتر. مساوی گرفتن شهریه برای طلبۀ سامرا خود امتیازی به حساب می آمد. به این صورت، علم و طلبه های فاضل را تشویق می کردند و خطی در مصرف بیت المال به دیگران می دادند.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد سه، صفحه 309.
راوی: حجه الاسلام ایروانی.