به عنوان خاطره تلخ شخصی عرض می کنم که بودند برخی از اساتید درجه دو و سه نجف که با یک عناد و کینه و خباثت وصف ناپذیری نسبت به امام مطالبی را ابراز می کردند که باعث تخریب روحیه طلاب می شد. اینها هم نسبت به مقام علمی امام سمپاشیهایی می کردند و هم نسبت به عنوان مرجعیت ایشان و هم به لحاظ مسائل نهضت و رهبری ایشان در نهضت. این افراد به خبیث ترین وسائل و حرفها متوسل می شدند که شاید چند قدم هم از ساواکیها جلو افتاده بودند. خباثت آنها به قدری بود که واقعاً گاه از شدت ناراحتی اشک می ریختم. اما امام با کمال صبر و استقامت همهٔ اینها را تحمل می فرمودند. بیاد دارم امام پیشنهاد بازدید از یکی از اینها را که در خباثت واقعاً دست ابلیس را از پشت بسته بود، دادند. به او اطلاع داده شد که امشب امام می خواهند جهت بازدید به منزل شما بیایند. او قبول نکرد و عذر آورد. امام مجدداً برنامهٔ بازدید را به شب دیگری موکول کردند او باز عذر آورد. با وجود اینکه او به دیدن امام آمده بود تا برای خودش نکته منفی درست نکند اما از اینکه امام به بازدیدش بروند اِبا داشت.
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره)؛ جلد چهار، صفحه 190.
راوی: حجه الاسلام عمید زنجانی.