در حوزه علمیۀ نجف متداول شده بود شاگرد در پای درس استاد اشکال نگیرد و حرفی نزند. آن هم به این دلیل بود که وقت دیگران و کسانی که در جلسه حضور داشتند تلف نشود و وقت و زمان درس کوتاه نشود. ولی امام در جلسۀ درسشان در نجف این سدّ را درهم شکستند. شاگردان ایشان در پای درس اشکال می گرفتند و ایشان هم مانند شیوۀ تدریسشان جواب می دادند، و به این معنا هم مقید بودند و هر اشکالی هم می شد، گوش می دادند و سپس جواب را می فرمودند ولو اینکه آن اشکال، اشکال خیلی وادی نباشد.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد پنج، صفحه 90.
راوی: آیت الله خاتم یزدی.