در تمام این هفت سال آنچه از دوران شاگردی امام به یاد دارم این است که در تمام طول درس، امام دو زانو می نشستند و ادب خاصی داشتند. در کوچه و خیابان هم در عین اینکه وقار و متانت خاصی داشتند متواضع جلوه می کردند. امام در احترام نسبت به بزرگان از علما و فقها، تکریم خاصی داشتند و آنان را با عظمت یاد می کردند و اگر می خواستند سخنان بزرگان فقه و اصول و فلسفه را رد کنند با احترام رد می کردند. این جور نبود که همین طور یک جمله ای بگویند که مثلاً ایشان نفهمیده! یا ایشان توجه نکرده است.
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره)؛ جلد پنج، صفحه 103.
راوی: حجه الاسلام زمانی.