حضرت امام در قم هنگام درس گفتن روی زمین می نشستند و درس می گفتند و بعد از چندی طلبه ها ـ چون جمعیت زیاد شده بود و می خواستند چهرۀ ایشان را زیارت کنند و صدایشان را درست بشنوند ـ به ایشان اصرار کردند که به منبر تشریف ببرند و درس بگویند، گمان می کنم ایشان بعد از رحلت آیت الله العظمی بروجردی این را قبول کردند. به ذهنم هست تا آن بزرگوار حیات داشتند ایشان منبر ننشستند، روز اوّلی که ایشان منبر نشستند، بنده در درس امام بودم. آن روز را تماماً به نصیحت گذراندند. اولین مطلبی که بعد از بسم الله فرمودند، چنین بود: «مرحوم آقای نائینی ـ رحمه الله علیه ـ روز اوّلی که برای درس نشست روی منبر گریه کرد و گفت این همان منبری است که شیخ انصاری روی آن نشسته، حالا من باید بنشینم روی این منبر؟!» از همین جا شروع کردند به نصیحت کردن طلاب که بفهمید چه کاری دارید می کنید.
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره)؛ جلد پنج، صفحه 179.
راوی: سید علی خامنه ای.