افراد معمولی در مقام ذکر مصیبت معصومین و اولیای حق معمولاً بیشتر از آنکه از یاد مصیبت متاثر شوند تحت تاثیر شرایط جنبی مانند صوت غم انگیز و مهارت سخنوری گوینده و گریه و تباکی دیگران قرار میگیرند و حالی پیدا میکنند، اما در مورد امام گفتنی است مکرر دیدم به رغم آنکه هیچ یک از شرایط جنبی مذکور وجود نداشت، به محض اینکه ذاکر «السلام و علیک یا...» را به زبان میآورد اشک ایشان جاری می شد و به شدت می گریستند و در واقع گریه امام بود که در این مجالس بیریا هر دل سنگی را به یاد مصائب اولیای خدا و ائمه طاهرین ذوب می کرد و باشکوه ترین شور و حال معنوی را در بزم عاشقانه خود پدید می آورد.
منبع: در سایه آفتاب (یادها و یادداشت هایی از زندگی امام خمینی (ره) )، صفحه 38.
راوی: محمد حسن رحیمیان.