امام همیشه نماز را اول وقت می خواندند و به نافله ها هم اهمیت می دادند. این ویژگی از همان جوانی، وقتی که هنوز بیشتر از بیست سال نداشتند، در ایشان وجود داشت. چند تن از دوستان آن دوران امام، نقل می کردند که ما ابتدا گمان می بردیم، ایشان از روی تظاهر نماز را اول وقت می خوانند. به همین خاطر سعی داشتیم کاری کنیم که اگر این کار از روی تظاهر است، جلوی آن را بگیریم. مدت زیادی در این فکر بودیم و بارها از راههای مختلف ایشان را امتحان کردیم؛ مثلاً درست وقت نماز سفره ی غذا می انداختیم یا وقت رفتن به مسافرت را درست اول وقت قرار میدادیم؛ اما ایشان می فرمودند: «شما غذایتان را بخورید، من هم نمازم را می خوانم. هرچه که بماند، می خورم.» یا در موقع مسافرت می فرمودند: «شما بروید من هم میآیم و به شما می رسم.» وقتی مدت ها از این مسئله گذشت، نه تنها ایشان نماز اول وقت شان ترک نشد؛ بلکه ما هم ترغیب شدیم که در اول وقت نمازمان را بخوانیم.
منبع: زمانی برای خدا (نگاهی به سبک زندگی امام خمینی (ره) به روایت خاطره)؛ به قلم غلامرضا شریعتی مهر، صفحه ۲۶.
راوی: تا مرز عصمت، صفحه ۱۰۲، به نقل از حجتالاسلام والمسلمین عبائی خراسانی.