پیام رادیو- تلویزیونی به ملت ایران و مسلمانان جهان (تقدیر از استقامت ملت)

بسم الله الرحمن الرحیم‌

جلوه‌هایی از استقامت ملت‌

حلول سال جدید را به همه مسلمین جهان خصوصاً ملت قهرمان ایران و قشرهای مختلف ملتمان، و آن کسانی که در جبهه‌ها دارند برای اسلام خدمت می‌کنند، کسانی که در پشت جبهه‌ها خدمت می‌کنند و خانواده شهدا و خود معلولین و وابستگانشان و به همه تبریک عرض می‌کنم. ان شاء الله این سال، سال مبارکی باشد برای مسلمین جهان و خدای تبارک و تعالی مقدر بفرماید که دست این ابرقدرتها و کسانی که به آنها مرتبط هستند قطع بشود و مردم دنیا با آرامش زندگی کنند.
همه گرفتاریهای جهان مال این قدرتهای بزرگی است که ادعا می‌کنند که ما برای صلح این کارها را میکنیم. این همه جنایت می‌کنند، این همه کشورها را به خون می‌کشند و ادعا می‌کنند که ما نمی‌توانیم ببینیم که حقوق بشر از بین می‌رود. اینها ادعایی است که آنها می‌کنند که هیچ واقعیت ندارد، بلکه خلافش واقعیت دارد و مسلمین در غفلت هستند، مستضعفین جهان غفلت دارند. این بارقه‌ای که در ایران پیدا شد اگر چنانچه ملت‌های سایر کشورهای مسلمین به اینجا ملحق بشوند و همه با هم دست به هم بدهند و در مقابل این همه جنایاتی که به بشر و بشریت می‌شود، بایستند کارها اصلاح می‌شود، لکن مع الاسف نشده است این کار و نمی‌دانم که چه خواهد شد. و من  امیدوارم که‌ خدای تبارک و تعالی به ما قدرت استقامت بدهد، امروز استقامت لازم است. پیغمبر اکرم- صلی الله علیه و آله و سلم- نگران بود راجع به این که آیا ملتش استقامت می‌کنند یا نه؟ تا آن حد که در روایت است که فرموده که شیَّبَتْنی سُورَهُ هُود «2» برای این آیه‌ای که آمده است که فَاسْتَقِمْ کَما امِرْتَ وَ مَنْ تابَ مَعَکَ «3» در عین حال که این آیه در سوره دیگری هم- سوره شوری‌ هم- آمده لکن آن ذیل را ندارد، سوره هود که این ذیل را دارد فرموده است. این به نظر می‌رسد که نگران بوده است از این که ملتش و امتش مبادا خدای نخواسته استقامت نکند. باید ملت ایران، دولت ایران، ارتش ایران، سپاه پاسداران ایران، همه قشرهای ایران توجه کنند که استقامت در مقابل ظلم، در مقابل این قدرتهای بزرگ از اموری است که امر شده است، استقامت در مقابل دشمن است، امر شده است که استقامت بکنید و اگر استقامت بکنید پیروز هستید. بحمد الله ایران به این صفت، بسیاری از قشرها به این صفت متصفند و من فراموش نمی‌کنم قصه روز جمعه را که آن طور با شکوه، با نورانیت، با استقامت گذشت. آن طور مردم با طمانینه، با آن صداهایی که می‌آمد، با آن رگبارهایی «4» که می‌آمد، من ملاحظه می‌کردم، نگاه می‌کردم، مخصوصاً نگاه می‌کردم ببینم در بین مردم چه وضعی هست، ندیدم حتی یک نفر را که یک تزلزلی درش پیدا باشد. و آن وقت امام جمعه آن طور با آن طنین قوی صحبت کرد، «5» مردم آن طور گوش کردند، آن طور فریاد زدند که ما برای شهادت آمدیم. یکی از اینهایی که‌ شهید شده است- یا اینکه چند نفر، یکی- دو نفر ازشان- به من گفتند که این وصیت هم کرده است، همین که من می‌روم برای شهادت، وصیت کرده و از همانهایی است که در همین جا شهید شده. با یک همچو ملتی کسی نمی‌تواند مقابله کند. ملتی که این طور است؛ آن روزی که اعلام می‌کنند که می‌خواهیم بمباران کنیم نماز جمعه را، بیایند و بیشتر بیایند، حتی آنهایی که نمی‌آمدند برای نماز، [از] قراری که برای من نقل کرده‌اند، آنهایی که برای نماز جمعه هم نمی‌آمدند هفته‌های دیگر، این هفته آمده‌اند؛ این یک همچو ملتی است. یک همچو ملتی را نمی‌تواند کسی به واسطه بمباران کردن یک جایی، به واسطه شرارتهایی که دارد می‌شود، این را منصرفش کند از اینکه دارد .... ملت ما، در مقابل چی‌چی منصرف بشود. اسلام است و امانت خدا به دست ما؛ اسلامی است که- از صدر اسلام- با زحمت و با مشقت، این اسلام تولد پیدا کرده است و هر چه جلو رفته است باز مشقت درش بوده.

تلاش برای کسب رضای الهی‌

پیغمبر اسلام- صلی الله علیه و آله و سلم- از اوّلی که دعوت کرده است تا آن وقتی که در رختخوابِ رفتن از این عالم بوده است و لقاء الله بوده است، در حال جنگ بوده. حتی آن وقتی هم که در بستر خوابیده است باز برای جنگ بسیج کرده است و آن همه مشقت‌هایی که ایشان دیدند؛ از قریب و از غیر قریب دیدند و بعد از آن هم همین طور؛ مسلمین دیده‌اند؛ ائمه ما دیده‌اند؛ امیر المومنین دیده است. خوب! آنها برای اسلام چون بوده، به ذائقه‌شان شیرین بوده. ما باید کوشش کنیم که ذائقه‌مان را یک همچو ذائقه‌ای قرار بدهیم که برای ما هر چیز شیرین باشد. رضای به قضای خدا، معنایش همین است که یکوقت تسلیم است، آدم تسلیم می‌شود، خوب، ما سِلْمیم. یکوقت رضاست به آنچه او می‌کند، این دیگر فرق نمی‌کند بین اینکه آن کسی که راضی است، فرق نمی‌کند بین این که از او بلا برسد یا این که از او نعمت برسد، همه را نعمت می‌داند. می‌گوید از آن است، از محبوب من است. اگر محبوب انسان همین محبوبهای ظاهری هم اگر چنانچه فرض کنید که یک چیزی که ناگوار است بگوید، در ذائقه کسی که دوست دارد، خوش می‌آید. اگر ما برسیم به این معنا، و امیدواریم که با جدیت برسیم به این معنا که خوشمان بیاید از این معانی. الآن ما می‌بینیم که این جوانهای ما که دارند می‌روند در جبهه‌ها، برای شهادت می‌روند، اینها همینند. اینها برای اینکه در ذائقه‌شان خوش آمده است این معنا؛ این را از خدا می‌دانند؛ چون از خدا می‌دانند از این جهت سخت برایشان نیست. ما باید خودمان را جوری تربیت کنیم که راضی باشیم به آنچه خدای تبارک و تعالی به ما اعطا می‌کند.
آنچه می‌دهد بلا باشد خوب است و واقعش هم این طور است، برای اینکه خدای تبارک و تعالی بندگانش را می‌خواهد. گاهی وقتها «بلا» برای انسان نعمت است، گاهی وقتها نعمت «بلا» ست. خدای تبارک و تعالی می‌خواهد مردم را تربیت کند. کسانی که به او متوجه می‌شوند تربیتش گاهی به این است که فشار برشان وارد بیاورد؛ گاهی به این است که نعمت برشان بدهد. آن وقتی که فشار وارد می‌آید روحها پرواز می‌کنند به عالم دیگر، آن در فشارهاست که این طور می‌شود.

بی‌اعتنایی به زخارف دنیا، خصلت عاشقان شهادت‌

بنا بر این، یک ملتی ما می‌خواهیم و خودشان، خود ملت ما هم بحمد الله این طور است که فشارها برایشان اشکالی ندارد. اگر ما، اگر اسلام، مسلمین مثل سایر قشرهای عالَم بودند که برای مال و منال و منصب و این طور چیزها می‌رفتند دنبال کار و بالاخره برای شکم و برای شهوت می‌رفتند، اگر چنانچه کسر می‌آمد باید ناراحت بشوند. اما ملتی که برای شهادت می‌رود، ملتی که زن و مردش عاشق شهادت هستند و فریاد شهید شدن می‌زنند، یک همچو ملتی دیگر از اینکه فلان چیز کم است، فلان چیز زیاد است، این نمی‌نالد. اقتصادش چطور است، این مال آنهایی است که وابسته به اقتصاد هستند، دل به اقتصاد دادند. آنهایی که دل به خدا دادند، آنها این طور نیستند که دنبال این باشند که فلان چیز فراوان باشد؛ فلان چیز کم باشد، زیاد باشد، نرخش کم باشد، نرخش زیاد باشد.
اینها که در نظر اینکه شهید می‌خواهد بشود، این چیزها نیست. آن که دارد برای شهادت‌ می‌رود به او بگویی که مثلًا مالت را دزد برده است، او اصلًا اعتنا به این حرف ندارد. به او بگویی که قیمت [اجناس‌] گران است، او که نرفته برای اینکه غنیمتی بیاورد. غنیمتی که او می‌خواهد بیاورد آن غنیمتی است که هیچ زوال ندارد. آن چیزی است که هیچ شکست ندارد. آن کاری است که از دست هیچ کس بر نمی‌آید جز از دست خدای تبارک و تعالی و ملت ما دارد این کار را می‌کند و من امیدوارم که همه این طور بشویم.
البته من که می‌گویم، نیستم آن طور، اما دیگران را میل دارم بشوند این طور و خودم هم میل دارم بشوم، باید همه بشویم.

حمایت از صدام در راستای مخالفت با اسلام‌

و ان شاء الله امیدواریم که این سال جدید برای ما یک سال خوبی باشد. و تذکر این معنا را من لازم می‌دانم که ما هم هیچ میل نداریم که حتی آنهایی که با ما دشمنند صدمه ببینند. اگر در مقابل ما نایستند، اگر با اسلام مخالفت نکنند، مسْلم باشند، با اسلام مخالفت نکنند، ما هیچ صدمه‌ای نمی‌خواهیم ببینند. ما الآن میل نداریم که آن جاهایی را که مراکز اقتصاد آنهاست، مراکز جمعیت عراق است، ابداً میل نداریم که یک صدمه ضعیفی هم ببینند. صدام نکند این کارها را، دولت هم نمی‌کند این کار را. لکن وقتی او می‌کند دیگر از دست ما خارج است. ملت وضعش یکجوری است که از دست ما، از دست دولت هم خارج است. بنا بر این این طور نیست که ما در نظر داشته باشیم جنگ بکنیم. از اول جنگ نکردیم، جنگ نمی‌خواستیم، از حالا هم نمی‌خواهیم، بعدها هم نمی‌خواهیم، اما صلحی که از جنگ بدتر است هم نمی‌خواهیم. ما می‌خواهیم که دنیا این آدم فاسدی که این همه فساد کرده است، باز نرود دنبالش و برایش دست بزند. الآن دنیا متوجه این است که این را زیر بغلش را بگیرد، نگه‌اش دارد. برای چی نگه دارد؟ برای به هم زدن همه اوضاع، برای اینکه اسلام نباشد. همه دردشان این است که نبادا اسلام بیاید؛ و اسلام موافق با این طور بد کاریها نیست، با این طور عیاشیها نیست، با این طور فجایع نیست، با این طور زورگوییها نیست. چون اینها می‌ترسند از این، و صدام هم مقابل اسلام ایستاده است، از این جهت آنها هم زیر بغلش را نگه داشته‌اند که نبادا یکوقت چه بشود. لکن خدای‌ تبارک و تعالی اگر اراده فرموده باشد تمام این کیْدها به خودشان بر می‌گردد. تکلیف ما این است که در مقابل ظلم بایستیم و این کسی که تعدی به ما کرده است، تو دهنی به او بزنیم و تا این قضیه را دنیا قبول نکند این جنگ هست و جنگ هم از طرف آنها هست، از طرف ما نیست. زدن این طور مراکز هم از طرف آنهاست. شما می‌آیید نماز جمعه را می‌زنید. نماز جمعه را که می‌زنید خیال می‌کنید ملت ما عقب می‌نشیند! می‌بینید که در نماز جمعه چه کردند. این یک مطلبی است گفتنی، تاریخی، تا کسی نبیند آنجا را، آن منظره را نبیند، باورش نمی‌آید که زن بچه‌اش تو بغلش است، مرد بچه‌اش پهلویش است هیچ حرکت نکند، این همه فشار، هیچ حرکت نکند، از آن ور انفجار، آن نامردها، از آن طرف هم آن طور رگباری که ملاحظه کردید همه. مع ذلک همه هم با طمانینه نشسته‌اند سر جای خودشان و هیچ ابداً حرکتی نمی‌کنند. و ملت، یک همچو ملت است.
ملت این طوری دیگر دنبال این نیست که گوشتش ارزان است یا گران است، دنبال این نیست که کم است یا زیاد است. این دنبال این است که اسلام را بزرگ کند. همان طوری که پیغمبر اکرم هم بوده، پیغمبر اکرم هم این طور بوده، دنبال این بوده که اسلام تقویت بشود، حالا خودم کشته شدم، بچه‌ام کشته شد، از بین رفتند، سید الشهدا؛ بچه‌هایم اسیر شدند .... خوب! می‌بینید که در روایات هست که هر چه به ظهر عاشورا نزدیک می‌شد، حضرت سید الشهدا صورتش شکفته‌تر می‌شد. برای چی؟ برای اینکه می‌دید که دارد می‌رود پیش خدا. او نظر به «او» داشت، نه نظر به اینها داشت. نظر به اینها- هر کدام که مربوط به خدا باشد- به عنوان مربوط به خدا، و الّا نه اینکه به این نظر داشت که پسر دارد، اولاد دارد، این حرفها نبود در کار.
بنا بر این، ما باید استقامت کنیم و آن چیزی که نگرانی پیغمبر هست که نبادا ملتش استقامت نکنند و این امر خدا را اطاعت نکنند، باید ما کاری بکنیم که این نگرانی نگذاریم در حق ما ثابت بشود. و من از خدای تبارک و تعالی می‌خواهم که همه این قشرهای ملت را از مجروحین، مصدومین، شهدا و خانواده‌های اینها و مفقودین ما و اسرای ما، همه اینها را هم سالم نگه دارد و شهدای ما را بیامرزد و در جوار خودش نعمت‌ عنایت کند و اینهای دیگر هم سالم نگه دارد و به پیروزی برسند و ان شاء الله اسرای ما و مفقودین ما هم به وطن خودشان برگردند و ملت ما هم با قدرت و قوّت پیش برود و هیچ از این نوع چیزها باک نداشته باشد. چیزی است که بر ملت- بر ملت بیدار- ثابت شده است که می‌خواهی بیدار باشی، می‌خواهی مستقل باشی، باید جورش را بکشی! می‌خواهی ذلیل باشی؟ برو پیوند کن با امریکا، همه این حرفها تمام می‌شود، جنگ هیچ نمی‌شود؛ پیوند کن با شوروی، باز هم نمی‌شود! اما چی؟ این است که یک ملت عقب مانده توسری‌خورده ضعیف و تا آخر. اما وقتی بخواهی، یک ملتی بخواهد سر بلند باشد، بخواهد ارزش داشته باشد، این دیگر نباید فکر این باشد که ما حالا این ارزشی که داریم، ببینیم به اندازه این هست که ماستمان گران باشد! یا دوغمان چه باشد! اگر این طور است، که ما از حالا هم رفتیم. اما می‌بینیم این جور نیستند، ملت ما الحمد للَّه این طور نیست. و امیدوارم که قویتر بشوند و شادمان بشوند در این سال جدید و خدای تبارک و تعالی به همه قدرت عنایت کند و سلامت عنایت کند و همه ما را بیدار کند و در استقامت به ما کمک کند، ان شاء الله.
و السلام علیکم و رحمه الله‌