تو می‌‏خواهی مرا حفظ کنی

یک وقتی خانم و والده مرحوم حاج آقا مصطفی که به ایران رفته بودند، شب‌ها پیش امام غیر از ایشان و خدمتکارها کس دیگری نبود، لذا شب که می‏‌شد حاج آقا مصطفی خدمت امام می‏‌خوابیدند.بعد ایشان را رفقا با اصرار زیاد به کاظمین و سامرا بردند. ایشان هم به من گفت: «فلانی امام را امشب تنها نگذار» گفتم: «چشم‏» شب که با امام از حرم برگشتیم امام شام که خوردند راهی پشت‏ بام شدند که استراحت کنند.من هم رفتم و پتویی انداختم پیش ایشان بخوابم.مرا که دیدند گفتند: «اینجا چکار می‏کنی؟» گفتم: «هیچی آقا می‏‌خواهم اینجا بخوابم‏» گفتند: «تو می‏‌خواهی مرا حفظ کنی؟» گفتم: «نه، آقا مصطفی رفته کاظمین سفارش کرده که خدمت‏ شما باشم.» گفتند: «نخیر، پاشو برو، همان بیرونی که خدمتکارها هستند کافیه، پاشو برو» گفتم: «من نمی‌‏روم‏» گفتند: «آقای فرقانی برو اصلا خانه‌‏ات بخواب.» گفتم: «نه آقا، من ماموریت دارم، اگر بروم فردا آقا مصطفی ناراحت می‏‌شود» دیگر هیچی نگفتند و من شب را آنجا خوابیدم، در حالی که همه‌‏اش در این فکر بودم که خدایا امشب پیش چه کسی خوابیده‌‏ام.از طرفی هم نگران بودم مبادا آسیبی به امام برسد لذا همه‌‏اش در حالت‏ خواب و بیداری بودم، یک دفعه احساس کردم یک نسیمی از کنارم رد شد از جایم تکان نخوردم ولی چشمم را که باز کردم دیدم آقاست که آرام دمپایی‌های ابری‏‌شان را که خیلی نرم و سبک و بی‏‌صدا بودند عوض اینکه بپوشند برای رعایت‏ خاطر اینکه من خواب بودم و از خواب بلند نشوم به دستشان گرفته‏‌اند و با پای برهنه خیلی آرام از کنار من رد شدند و از پله‌‏ها پایین رفتند.من که بیدار بودم از این رعایت امام نسبت ‏به خودم گریه‌‏ام گرفت.آن شب خیلی گریه کردم چون به خودم می‌‏گفتم خدایا انگار امام فرد غریبه یا مهمانی را به منزلش آورده است، نه کسی را که روز و شب با اوست.بعد نگاه که کردم دیدم وقتی امام به کف حیاط رسیدند، به خدا قسم شاهد بودم که دمپایی‌ها راآرام بر زمین گذاشتند و پایشان را آهسته داخل آنها کردند و رفتند که وضو بگیرند و نماز شب بخوانند و این در حالی بود که ما شاهد بودیم بعضی از مقدسین در حوزه‏‌های نجف وقتی ایام تابستان می‏‌خواستند نماز شب بخوانند با آن صدای نعلین‌های خاصشان حتی همسایگان اطراف را بیدار می‌‏کردند که مثلا می‏‌خواهند نماز شب بخوانند.«1»