ما تعدادی از دانشجویان بورسیه انرژی اتمی در آلمان غربی (سابق) بودیم که خبر ورود امام (ره) را به پاریس شنیدیم هنوز رژیم شاه کم و بیش بر اوضاع ایران مسلط بود، لذا ملاقات با امام یک حرکت ضد رژیم تلقی میشد و به همین دلیل پیدا کردن اقامتگاه امام کار مشکلی بود. دانشجویان به چند دسته تقسیم شدند، عدهای از روی ماجراجویی و احتمالا فرصت طلبی خود را مشتاق ملاقات نشان میدادند. عدهای که امیدی به پیروزی انقلاب نداشتند نگران این بودند که مبادا بعد از زیارت امام به چنگ ماموران ساواک افتاده و به ایران برگردانده شوند. و نهایتا گروه اصلی میماندند و آن بچه مسلمانان عاشق انقلاب بودند، کسانی که از وطن دور مانده و مایل بودند به صف همرزمانشان در ایران بپیوندند. بنابراین ملاقات با امام ممکن بود آنها را در پیروزی شریک کند. با این انگیزه جستجو را برای یافتن اقامتگاه شروع کردیم و به کمک دانشجویان مسلمان مقیم اروپا آدرسی را بدست آوردیم.
بعنوان گروه اول از آلمان بهطرف پاریس حرکت کردیم و به سراغ آدرس رفتیم. در یکی از خیابانهای جنوب پاریس آپارتمانی بود که ملاقات کنندگان را جمع کرده و گروه گروه با مینیبوس به روستای نوفل لوشاتو میبردند.
نزدیکیهای اذان ظهر به نوفل لوشاتو رسیدیم. در یک خیابان باریک پیاده شدیم. سمت چپ خانه کوچکی بود که امام در آنجا سکونت داشت و سمت راست قطعه زمینی بود با یک درخت قدیمی سیب. وضو گرفتیم و امام با عدهای به محوطه نماز وارد شدند، پس از نماز جماعت امام نطقهای تاریخی خود را شروع کردند. عدهای سخنان امام را ضبط میکردند، عدهای فیلم و عکس میگرفتند و بعضی هم گزارش تهیه میکردند.
تمام فعالیتهای دانشجویان بورسیه در آلمان در اثر اعتصاب به تعطیلی کشیده شده بود. ما عملا هفتهای، یکی دو روز به نوفل لوشاتو میرفتیم و پیامهای امام را گرفته به تمام شهرهای آلمان میفرستادیم.
جهت اعلام همبستگی با مردم مسلمان ایران و با رهنمودهای امام تظاهرات بسیار سنگین شهر کلن و فرانکفورت را ترتیب دادیم که از شبکههای تلویزیونی اروپا پخش میشد.
رفته رفته اقامتگاه امام به مرکز اصلی رهبری انقلاب تبدیل شد. آنجا محل تجمع خبرنگاران ایرانی و خارجی، سیاستمداران تبعیدی، جاسوسان، انقلابیون مسلمان شده بود; اما قدرت حرکت انقلاب و قاطعیت امام در امر رهبری فرصت را از همه گرفته بود و تنها اقدامات انقلابیون موثر واقع میشد. نکته جالب توجه این است که بسیاری از آن افراد بعدها در جبهههای نظامی و یا سیاسی به شهادت رسیدند، بعضیها هم خیانت کردند و عدهای هم به خدمت صادقانه به مردم و انقلاب ادامه دادند. «1»