کیفیت زیارت امام (ره)

از نکاتی که من می‌توانم از آن دوره‌ای که در نجف در خدمت‌حضرت‌امام بودم و این افتخار بزرگ نصیبم بود، یادآوری کنم، مساله‌کیفیت زیارت حضرت امام هست که برای ما جالب بود. زیاد اتفاق‌می‌افتاد که ما می‌رفتیم در حرم مطهر حضرت امیر(ع) فقط از دورمنظره زیارت امام را نگاه می‌کردیم.
دو مورد بود که مخصوصا طلابی که حال و هوس این کارها را داشتندمعمولا می‌آمدند تماشای زیارت می‌کردند.
یکی زیارت مرحوم آقای امینی بود که دیدنی بود; و ایشان وقتی‌حرم مشرف می‌شدند حالاتشان به قدری جذاب و گیرا و چنان طبیعی وخالصانه بود که واقعا انسان را وادار می‌کرد که بایستد و این‌زیارت را تماشا کند; و بارها دیده می‌شد که مرحوم علامه امینی‌جلوی ضریح مطهر می‌ایستاد و یا می‌نشست و هیچ نمی‌گفت، یعنی لبهاحرکت نمی‌کرد که آدم فکر کند که دارد زیارتنامه می‌خواند; ولی‌همین طور اشک از چشم به پای چشم و صورتش جاری می‌شد.
مورد دوم زیارت حضرت امام بود که هر شب ایشان مشرف می‌شدند به‌حرم مطهر حضرت امیر(ع) و مقید بودند که متن زیارت را بخوانندو جای خاصی بود که حضرت امام می‌آمدند آن‌جا و از روی مفاتیح‌دعا می‌خواندند.
... زیارت امام خیلی طولانی بود. دعایی می‌خواندند. زیارت‌عاشورا می‌خواندند و نماز می‌خواندند. بعد از اینکه تمام می‌شد،حضرت امام در کنار ضریح مطهر می‌ایستادند و ظاهرا یک زیارت‌امین الله هم می‌خواندند.
این کیفیت تشرف امام به حرم حضرت امیر(ع) و کیفیت زیارتشان‌واقعا جالب بود و حالت امام در دعاخواندن و زیارت، یک حالت ازخود بی‌خود شدن بود که کاملا آن عمق اتصال روحی با آن صاحب ضریح‌و مزار و امامی که امام زیارتشان می‌کردند، این اتصال روحی ومعنوی کاملا آشکار بود. همین منظره در کربلا در حرم حضرت‌اباعبدالله و حضرت ابوالفضل سلام الله علیهما اجمعین‌مشاهده می‌شد. یک‌بارهم که ما اول ورود حضرت امام تا سامرارفتیم; و در سامرا و کاظمین هم همین طور بود. «1»