حقیقتا این فصل ده ساله ی تاریخ انقلاب ما، عجیب و تکرار نشدنی است . نمی دانم چگونه این فصل را گذراندیم و چگونه لحظات آن را با وجودمان لمس کردیم . این ایام ، درست ده سال و چند ماه - به اندازه ی مدت رهبری رسول خدا صلی الله علیه و آله در مدینه - طول کشید. حوادث ، چه قدر شبیه به هم اتفاق می افتند. وقتی رسول خدا صلی الله علیه و آله از مکه به مدینه تشریف آوردند، مردم یثرب که تازه مسلمان شده بودند، به استقبال پیامبر رفتند. آنها در نقطه یی ایستادند، گردنها را کشیدند و چشمها را تیز کردند تا ببینند محبوبشان کی وارد شهر می شود. در ایران هم شبیه این حادثه اتفاق افتاد. آن روز تاریخی که امام وارد کشور شدند و سوار بر اتومبیل ، در خیابانها حرکت کردند؛ زن و مرد، موانع را در می نوردیدند و خودشان را به اتومبیل حامل امام می رساندند تا چهره ی رهبر عزیزشان را ببینند.
روز رحلت پیامبر صلی الله علیه و آله در مدینه غوغا بود. شبیه آن حادثه ، امروز در کشور ما تکرار شده است . شاید بتوان گفت که اخلاص و علاقه و وفاداری عموم مردم ما نسبت به مردم زمان پیامبر، خیلی بیشتر است . با توجه به شرایط آن زمان و روزگار ما، مردم ایران اخلاص و علاقه ی بیشتری از خودشان نشان دادند و در حالی که معنویت و ارزشهای اخلاقی در دنیای معاصر افول کرده بود و به ماده و جسم ، بهای بیشتر داده می شد؛ امام عزیز معنویت را زنده کردند.«1»