مایه ی افتخار است که یک روحانی لباس رزم به تنش می کند

سال 59 که گاهی به مناطق جنگی می رفتم ،... هر دفعه هفته یی یک بار، برای نماز جمعه تهران می آمدم و از راه که می رسیدم ، خدمت امام می رفتم ... یک بار که خدمت ایشان رفته بودم ،... لباس کار سربازی به تنم بود. وقتی سوار هواپیما می شدم که به این جا بیایم ، قبا می پوشیدم و عمامه سرم می گذاشتم و این لباس هم ، آن زیر می ماند. یعنی لباسی نداشتم که عوض کنم و همان طوری هم خدم امام می رفتم . ایشان ، وقتی که چشمشان به این لباس نظامی می افتاد، تعبیری کردند که احتمال می دهم ، در جایی آن را نوشته باشم ... اجمالش یادم است . ایشان گفتند: این مایه افتخار است که یک روحانی ، لباس رزم به تنش می کند. و این درست است و همان چیزی است که باید باشد...
حقیقتش هم این است که روزی بود، لباس رزم را برای روحانی ، خلاف مروت ذکر می کردند. در باب امام جماعت گفته اند که بایستی عادل باشد و کار خلاف عدالت و مروت نکند. از جمله ی کارهای خلاف مروت که ذکر می شد این بود که نفر امام جماعت ، مثلا لباس نظامی بپوشد... و در ردیف کارهایی بود که مثلا کسی در بازار یا در ممر عام مردم ، حرکت غیر محترمانه یی از او سر بزند.«1»