نامه به یکی از دوستان (شهریه طلاب)

بسمه تعالی‌
به عرض می‌رساند، مرقوم محترم واصل، سلامت و توفیق جنابعالی را خواستار است. در موضوعی که مرقوم شده بود این جانب با این نحو عمل مخالف هستم و عدم را بهتر از این نحو می‌دانم. و علاوه بر فرض که از این جهت فارغ شوم، قضیه وجه همان نحو که مرقوم شده بود مورد اشکال است. با این وضع که شاید درست حتی جنابعالی هم مطلع نباشید، تقریباً باید گفت که اشخاص مهم که کمکهای وافی می‌کردند برای اخافه اشخاص- چه دستگاه و چه غیر آن- از پرداخت خودداری کرده‌اند. از اصفهان، که یکی از محالّی است که اگر محذوری نبود شاید این جانب را از غیر مستغنی می‌کرد، جزئیاتی می‌رسد که کاری از آن ساخته نیست. مقصود من از این جملات نه آن است که در نظرم خیلی این مسائل مورد اهمیت است بلکه برای آن است که آقایان گمان نکنند که شهریه در نجف و قم دادن میسور است؛ و قطع اینجا را هم دیگر نمی‌توانم بکنم و مصلحت هم نیست، و ادامه هر دو میسور نیست. «و الامر الی الله تعالی و لَعَلَّهُ یحدث بعد ذلک امراً». «1» و السلام علیکم.
مبلغ یک هزار تومان از جنابعالی و یکصد و سی تومان دیگر واصل شد. از جنابعالی امید دعای خیر دارم. 9 شهر قع 89