وه چه افراشته شد، در دو جهان پرچم عشق!
بی نصیب آن کس که او را، رَه بر این پیمانه نیست
من جان نمیدهم، مگر اندر هوای دوست
دیدار یار حاصل سر نهان ماست
جرعهای میخواهم از جام تو تا بیهوش گردم
ماه تابانم
فارغ از هر دو جهانم، به گل روی علی!
ابروی تو قبله نمازم باشد
سر زلفت به کناری زن و رخسار گشا
شعر صفحه 11