سخنرانی در جمع دانشجویان درباره اوضاع ایران و اصلاحات امریکایی شاه‌

بسم الله الرحمن الرحیم‌

دولت عراق و جلوگیری از فعالیتهای سیاسی امام‌

در اثر فشار دولت ایران، عراق از ما خواست که قدری کوتاه بیاییم و بر علیه ایران فعالیت نکنیم و ما گفتیم نه، و به وسیله سازمان امنیت نجف این کاغذ را ابلاغ کردند. من کاغذ را گرفتم گذاشتم کنار؛ جواب ندادم به آنها لکن کار خودم را ادامه دادم. تا از یک سال به این طرف که کارها و فعالیتها زیاد شد، و علاوه بر اعلامیه‌ها و فعالیات دیگر مصاحباتی هم با بعضی روزنامه‌های خارجه مثل لوموند و اینها شد، آنها تعقیبشان زیاد شد. رئیس «امن عام «1»» آمد پیش من، خودش آمد، آن باز تقاضایش همین معنا بود که یکوقت حرفش می‌شد که شما هر فعالیتی می‌خواهید، بکنید لکن مصاحبه نکنید. ما هم به اصل مصاحبه خیلی عادت نکرده بودیم به آن. به این جوابی ندادیم لکن یک مصاحبه دیگری شد، یعنی از فرانسه هم آمدند و مصاحبه کردند. از فرانسه هم آمدند و با آنها هم مصاحبه شد و لو اینکه اینها آنها را گرفتند. بعد که از منزل بیرون آمدند آنها را گرفتند. بعد از آن، تشدید کردند راجع به این معنی که شما در اینجا- به تعبیر آنها- منزل خودتان است، هر جوری می‌خواهید باشید لکن فعالیت سیاسی نکنید. روحانی خوب است که همان- محصَل حرفشان این بود که- درس بگوید و مساله بگوید. من گفتم که اسلام از سیاست جدا نیست؛ اسلام مثل جاهای دیگر نیست، مثل مذاهب دیگر نیست که ذکر و دعا باشد. اسلام سیاستش با سایر احکامش با هم هستند، و من دخالت سیاسی می‌کنم. و من، هم اعلامیه می‌دهم و هم در ضبطْ حرفهایم را ضبط می‌کنم و هم اگر مقتضی شد در منبر صحبتهایم را می‌کنم؛ و این یک تکلیفی است شرعی برای من. گفتند که آخر ما یک تعهداتی با دولت ایران داریم، با آن تعهدات نمی‌شود این کارها. گفتم خوب، من هم- قریب به این معنی- یک تعهداتی با اسلام دارم و با ملت ایران، من هم نمی‌توانم که از تعهداتم دست بردارم. منتهی شد به اینکه آنها گفتند که نه، نباید بشود و ما گفتیم باید بشود. و آنها ما را محصور کردند در منزل. البته نه اینکه بگویند شما نیا بیرون؛ کسی را نمی‌گذاشتند [بیاید]، ایرانی‌هایی که از بیرون می‌آمدند، اینها را مانع شدند. یک روز هم طلبه‌ها را مانع شدند الّا یکی دو سه نفر. من بیرون نیامدم از منزل. بیرون که نیامدم، خوب در ایران یک چیزهایی شد، و فلان. من دیدم که خوب، ما بخواهیم اینجا توی منزل بمانیم و کاری نکنیم و بگوییم ما هم درس می‌خوانیم و ... این مخالف با وضع ماست.

سکوت، خلاف وجدان و دیانت‌

ما الآن در ایران کشته دادیم، ما بچه‌هایمان را، بزرگهایمان را کشتند در ایران، الآن هم هر روز این بساط هست، الآن هم در دانشگاه همین؛ در روزنامه‌های آنجا منعکس است که در دانشگاه- دیروز یا پریروز- گفته بود هشتاد و چند نفر، 75 نفر زخمی؛ و این چیزی که معلوم است دولت ایران گفته است و چندین نفر هم کشته. اینها به جان این ملت افتادند، از این طرف همه چیز ملت را می‌برند، حالا جان این ملت را دارند می‌گیرند، ما چطور با این وضعی که اینها دارند بتوانیم، وجدان ما اجازه به ما بدهد، دیانت ما اجازه به ما بدهد که ما بنشینیم نگاه کنیم و فرزندان اسلام را اینها درو کنند و بکشند؟ ما صدایمان را به آن قدری که بتوانیم، آن قدری که بگذارند دولتها، صدایمان را به دنیا می‌رسانیم که خوب ببینند که این وضع ایران چه وضعی است.

بی‌ثمری حکومت نظامی‌

الآن من گمان نمی‌کنم که هیچ مملکتی شبیه به مملکت ایران باشد. یک مملکتی باشد که همه‌اش حکومت نظامی. خوب، همه شهرها، تقریباً دوازده شهر بزرگ ایران که‌ اساس شهرهای ایران است، حکومت نظامی قرار دادی؛ باقی آن هم حکومت نظامی؛ یعنی الآن نظامی، ایران را دارد اداره می‌کند. حالا هم از قراری که گفتند بناست که یک نظامی نخست وزیر بشود؛ فریدون جم را می‌گویند می‌خواهد نخست وزیر بشود، این هم یک نظامی است. اینها نمی‌توانند ادامه حیات بدهند. شاه نمی‌تواند ادامه حیاتش را بدهد الّا زیر پرچم نظام و زیر سرنیزه نظامیها که دنبالش سرنیزه امریکایی‌ها است. اگر سرنیزه امریکایی نباشد، معلوم نیست نظام ایران الآن آن طور انقیاد را داشته باشد. آن هم بیدار شده، آن هم آدم است، آن هم ایرانی، آن هم دارد می‌بیند که در ایران چه می‌گذرد. روزی نیست که دریک شهری یک صدایی درنیاید. به مجردی [که‌] صدا درآید می‌زنند، می‌کشند، چه می‌کنند.

ادعای حقوق بشر، وسیله غارت ملل ضعیف‌

با این وضعی که ایران دارد، با این اغتشاشی که الآن در ایران هست؛ و این دوَل بزرگ هم که بشر دوست! حقوق بشر! همه‌اش شعر. همه این حرفهایی که این دولتهای بزرگ می‌زنند و جامعه‌هایی درست کرده‌اند برای حقوق بشر، برای امنیت، برای چه، نه امنیتشان به امنیت آدم می‌برد و نه حفظ حقوق بشرشان به حفظ حقوق آدم می‌برد همه‌اش برای این است که این ملل ضعیف را ببلعند. این همه مساعی که ملاحظه می‌کنید در هر یک این ابرقدرتها، یک صدایی است، یک نظامی هست، نظام این است که این بلاد شرق را، بلاد ضعیف را، اینها ببلعند.
در شرق چون مخازن زیاد است، مخازن نفتْ زیاد در شرق هست مثل کویت، مثل حجاز، مثل ایران، در اینجا این طور مخازن هست، آن خارجیها تمام چشمشان دوخته شده است به این مخازن ما و دارند مجانی می‌برند، همین طوری. شما خیال می‌کنید که امریکا پول به ایران می‌دهد؟ امریکا برای خودش در ایران پایگاه درست می‌کند. این اسلحه‌هایی که می‌گویند فروختند به ایران، به جای نفت دادند. این اسلحه‌ها همانهایی است که اینها می‌خواهند در ایران باشد، و پایگاه باشد که مبادا یکوقتی شوروی حمله بکند. نه این است که اینها به ما چیزی داده‌اند، اینها بازی است سر ما در می‌آورند.

چهره واقعی مدعیان سوسیالیسم و کمونیسم‌

این ابرقدرتهایی که یکی به اسم مملکت کمونیستی، یکی کمونیست چین، یکی نمی‌دانم سوسیالیست چی، زهر مار، همه اینها بساطشان برای خوردن ماست. این چینی که گفته می‌شود که کمونیست است و با توده‌ها کذاست و با خلق کذاست، دیدید همه که در این کشتار بزرگ تهران، که تا بیست هزار هم گفته‌اند- ولی خوب حالا این مبالغه است اما چهار هزار تا، حدود چهار هزار، این زیاد گفته شده است حتی گفته شده است که در قبرستان تهران یک همچو حدودی دفن شده- این رهبر چین کمونیست، این رهبری که بعضی جوانهای ما در اشتباه هستند و خیال می‌کنند اینها مفید هستند برای جامعه، این در عین حالی که این کشتار داشت واقع می‌شد، آمد به ایران و دست داد به این شاه غاصب یک کلمه هم نگفت، پشتیبانی کرد. یک کلمه هم نگفت به اینکه آخر اینها را چرا می‌کشی؟ آخر چه کرده‌اند اینها؟ اینها دارند می‌گویند ما آزادی می‌خواهیم، چه می‌خواهیم، اینها می‌گویند ما می‌خواهیم آزاد باشیم؛ آزادی، استقلال؛ دادشان این طور درآمده بود. یک کلمه این آدم نگفت به اینکه خوب اینها بشر هستند، اینها انسان هستند، چرا این طور؟ بچه کوچک این قدری را، بچه دبستان را، حالا دیگر دستشان از آن بزرگها مثل اینکه [کوتاه‌] شده است، حالا کوچکها- بچه‌های دبستانی- را دارند می‌کشند. این هم هر روز دارد اخبارش می‌آید اینجا. بچه کوچولو دبستانی، دختر دبستانی، پسر، دوازده تا دختر و پسر یا دختر، همین دو- سه روز یک جایی کشتند. یک کلمه این آدم نگفت به این شخص شقی که این چه کاری است می‌کنی. آمد و دست داد به او. با آغوش باز ملاقات کردند و گذاشت رفت و خندیدند به این توده‌های بیچاره. و ما جوانهایمان اشتباه می‌کنند، خطا می‌کنند، خیال می‌کنند که اینها برای آنها مفید هستند آن هم کاخ‌نشینان کرملین. 15 خرداد که پانزده هزار- آن طوری که مشهور شد- پانزده‌ هزار از این مردم کشتند، در روزنامه‌های شوروی تایید کردند از شاه. الآن هم تایید کردند این را، با این کشتاری که الآن شما ملاحظه می‌کنید در ایران هر روز یک گوشه‌ای هست. الآن هم این کار را ... اینها همه شان برای این است که این گاز ایران را می‌خواهد، آن نفت ایران را می‌خواهد؛ آن دارد گاز ایران را می‌برد، آن دارد نفت ایران را می‌برد همه دنبال این هستند که این ملت ضعیف عقب بمانند؛ چشمهایشان باز نشود مبلّغهایشان، تبلیغاتشان، همیشه تبلیغ به ضد دین و به ضد روحانیت است تا مردم را از اینها جدا کنند، مردم را از دیانت جدا کنند، مردم را از روحانیت جدا کنند، خودشان را به جان هم بریزند و آنها استفاده‌اش را ببرند. ما کشته بدهیم، محمد رضا خان استفاده کند؛ آن بالاتریها هم زیادتر استفاده کنند.

مفهوم «آزادی» و «جامعه مترقی» در نظر کارتر

این ملت برایش چه مانده؟ این ملت برایش همین [مانده‌] که تو سرش بزنند و نظامی باشد. اصلش، تمام حکومت، هر جا هست حکومت نظامی باشد. هر کس سرش را از خانه‌اش در می‌آورد بزنند بکشند. این وضع یک وضع خاصی است که ایران این وضع را دارد. مطالعه کنید ببینید اصلًا در دنیا شبیه دارد؟ یک همچو شبیهی ما در دنیا داریم که همه مملکت حکومت نظامی باشد و نتوانند حکومت نظامی [را] بردارند؟ خوب، نمی‌توانند هم بردارند، برای اینکه مردم ایستاده‌اند؛ مقابلشان ایستاده‌اند. حالا هم که حکومت نظامی است مردم ایستاده‌اند؛ اما ایستاده‌اند چه چیزی می‌گویند؟ ایستاده‌اند آن حرفی که آقای کارتر دیروز گفته است می‌گویند؟ آقای کارتر می‌فرمایند که شاه آزادیِ خوب می‌خواهد بدهد، آزادی مطلق می‌خواهد بدهد، و شاه می‌خواهد که یک مملکت مترقی- یک اجتماع مترقی- درست کند، و این مردم با آن مخالفند! مخالفت مردم برای این است که مردم آزادی نمی‌خواهند و ایشان می‌خواهد با زور- با سرنیزه- آزادی بدهد! [خنده حضار]. سرنیزه‌ها برای این است که تو سر مردم می‌زنند که بیایید آزادی بگیرید! مردم «جامعه مترقی» نمی‌خواهند، سرنیزه آمده می‌گوید بخواهید! آدم با این آقای کارتر- نمی‌دانم فهمش این قدر است یا حقه بازی‌اش این قدر است؟! می‌خواهد اغفال کند؟ آخر کی را می‌خواهد اغفال کند؟! شاید آنهایی که نمی‌دانند در ایران چه می‌گذرد، آنهایی که نمی‌دانند چه خبر است در ایران. شمایی که می‌دانید در ایران چه خبر است، مایی که می‌دانیم در ایران الآن چه خبر است، مردم چه می‌خواهند و اینها چه می‌گویند.

اصلاحات ارضی زمینه‌ساز فقر و آوارگی‌

مردم می‌گویند آقا ما می‌خواهیم نفتمان مال خودمان باشد، ما می‌خواهیم مملکتمان آن زراعتی که داشت دوباره برگردد به آن. آقا، زراعت را همچو به هم زدند! این «اصلاحات ارضی» که آقا گفتند و آن قدر طمطراق کردند، «اصلاحات ارضی» به امر دولت امریکا بود برای اینکه بازار درست کنند که چیزهای آنها فروش برود؛ یعنی زراعت ما به هم بخورد، ما محتاج بشویم. الآن هم که می‌بینید، که هر چی می‌خواهیم از خارج باید بیاید. زراعت ما این جور شد؛ زراعت ما را آن جور کردند. خوب، مردم ریختند، آن زارعین بیچاره‌ای که دیگر در آنجا نتوانستند زندگی کنند، ریختند به شهرها، به تهران. الآن تهران یک محالّ زیادی، چندین محل، حدود سی- چهل تاست که برای من نوشته بودند، محله‌های کوخ‌نشین، محله‌هایی که خانه‌های گِلی دارد که هیچ چیز ندارد که ده نفر عائله در یک چادر کوچکی در این زمستان سردْ زندگی باید بکنند؛ که آب ندارد؛ باید آب را از پنجاه- شصت پله بروند بالا، لب خیابان برسند- تو گودال منزلشان است- لب آن خیابان برسند و از آنجا آب را بردارند بیاورند از این پله‌ها پایین برای بچه‌هایشان. این چه شد؟ برای اینکه «اصلاحات ارضی» فرمودند! [با] اصلاحات ارضی به هم خورد اوضاع دهقانها. و وقتی که به هم خورد اوضاع آنها، چاره نداشتند که رو بیاورند به شهرستانها. آمدند شهرستانها و این شد. وضع بیچاره‌ها این طور شد. از آن طرف وضع زراعت ما به هم خورد. ایرانی که مرکز زراعت بود، شاید آذربایجان ایران بس بود برای ایران [و] باقی آن را باید صادر کنند، الآن به اندازه یک ماه، سی روز یا سی و سه روز، آنهایی که اطلاعات دارند و حساب کردند می‌گویند ایران به اندازه سی و سه روزش برای خودش چیز دارد، باقی آن را باید از خارج بیاورند!

اعتراض ملت به شاه و امریکا

خوب، این ایرانی‌ها جمع شدند؛ همه ایرانی‌ها الآن صدایشان درآمده، الآن سرتاسر ایران اعتصاب است. اگر این حکومت نظامی و نظام را بردارند، مردم این دستگاه را به قدر یک ساعت می‌پیچندش به هم و بیرونش می‌اندازند، برای اینکه بد دیدند از اینها این مردم، می‌خواهند آزادشان کنند و از رفاه بدشان می‌آید؟! از زندگانی خوب بدشان می‌آید؟! می‌گویند ما حتماً باید توی خاکها بخوابیم؟! یا می‌بینند که مال اینها را دارند می‌خورند و اینها را خاک‌نشین کردند؟ دادشان این است. آقای کارتر چه می‌گوید؟ آخر اینها چه می‌گویند؟ چرا این نفتهای ما را می‌برند؟ آن هم مجّان می‌برند؛ می‌برند و آقایان می‌گویند که ما اسلحه خریدیم. تو اسلحه می‌خواهی چه کنی؟ اسلحه‌ای که خریدند اسلحه‌ای است که فرمش را اینها نمی‌دانند، ایران نمی‌تواند استعمال کند این اسلحه را این چیزهایی که آنها درست کردند، شیاطین خودشان می‌توانند عمل بکنند، اینها نمی‌توانند. مستشارها آمدند برای اینکه در اینجا باشند؛ هم نظام ما را نظام انگل بار بیاورند که هست، و هم اینجا مطالعات بکنند که چه جور بهتر می‌شود این لقمه چرب را خورد و آن طور ماند. آن طور باشد [و] این ملت حرف نزند. اگر حرف بزند یک ملت وحشی است! یک ملت وحشی است که داد می‌زند که آقا ما را آزاد کنید! یک ملت وحشی است که داد می‌زند که آقا مال ما را نخورید! اما آنها وحشی نیستند، آنها مترقی هستند! مال مردم را باید بخورند آنها، باید غارت کنند!
این ملت ما الآن صدایشان- از بچه کوچکش تا پیرمردش صدایشان- درآمده برای اینکه می‌بینند که مملکتشان دارد سقوط می‌کند، دارد از بین می‌رود این مملکت. باید به فریاد این مملکت برسند؛ و لهذا می‌بینید که جان می‌دهند. بچه‌هایشان را هم می‌کشند و آنها می‌گویند نه، باید کرد. دنبال می‌روند باز. این وضع ایران ما و این وضع این دولتهای‌ بزرگ با ما.
و ما وظیفه داریم. مایی که الآن اینجا، شمایی که اینجا نشستید، و منی که اینجا نشستم، ما وظیفه داریم که با آنها هم صدا باشیم؛ یعنی هر مقداری که از دست ما بر می‌آید باید کمک بکنیم. کمک به غیر نیست، کمک به خودتان است؛ آنها برای شما قیام کردند مردم ایران الآن برای شما دارند خون می‌دهند؛ برای شما بچه‌هایشان، جوانهایشان از بین می‌رود؛ دخترهایشان، پسرهایشان از بین می‌رود. ما باید به آنها کمک کنیم. ما خیال نکنیم که اینجا نشستیم تکلیف نداریم. همه‌مان تکلیف وجدانی داریم، تکلیف شرعی داریم، تکلیف عقلی داریم که با این جمعیت مظلومی که قیام کردند و می‌خواهند حق خودشان را- آن حق خودشان که حق ما هم هست- بگیرند، ما هم با آنها همراهی کنیم، ما هم دنبال آنها باشیم. می‌توانیم مقاله بنویسیم، می‌توانیم در روزنامه چیز بنویسیم هر قدر می‌توانیم در این دانشگاههایی که می‌رویم به مردم بگوییم؛ به مردم اینجاها بگوییم مسائل آنجا را. مسائل را منتشر کنید. آقا، هر کدام شما در یک نقطه‌ای که هستید مسائل ایران را منتشر کنید، بگویید؛ با آهِ دل بگویید. روزنامه‌هایشان هم گاهی می‌نویسند اما از خود شما باید گفته بشود، نوشته بشود. باید این وضع آشفته ایران به همه عالم معلوم بشود.

ایرانی‌ها تن به ننگ نمی‌دهند

و اگر چنانچه یک ملتی ایستاد و حق خودش را خواست، سرنیزه نمی‌تواند جلویش را بگیرد؛ سرنیزه اصلًا قدرت ندارد با گوشت طرف بشود. این خیال است که گوشت نمی‌تواند با سرنیزه. تمام قدرتهای عالم جمع بشوند، وقتی یک ملتی گفت من این کار را نمی‌خواهم، نمی‌توانند تحمیلش کنند. الآن نمی‌توانند تحمیل ایران بکنند که شاه را قبول کن؛ نمی‌توانند. الآن به زور ایستاده آنجا اما مردم قبولش ندارند. مردم داد می‌زنند نمی‌خواهیم. قبول کردن را مردم هیچ تن ندادند به این مطلب. تن به این ننگ ایرانی‌ها نمی‌دهند و نداده‌اند برای اینکه این آدم را دیده‌اند که همه مصالح اسلام، همه مصالح کشور را به باد داده؛ در عین حال [مدعی است که‌] ما آزادی دادیم، ما نمی‌دانم چه‌ دادیم، ترقی دادیم به ایران! ترقیاتشان همین است که دارید می‌بینید؛ آزادی‌اش هم همین است که با سرنیزه است.

کمک به نهضت، تکلیف همگانی است‌

ما مکلفیم به اینکه خدمت کنیم به این مردم، به این بیچاره‌ها، به این جوانْ مرده‌ها. ما انسانیم، باید خدمت کنیم. و خدمت به آنها یعنی خدمت به خودمان است؛ یعنی در این منافعی که ایرانی دارد مشترکیم، همه‌مان شریکیم. اگر مملکت ما یک مملکت مستقلی بشود، تَبَع نباشد، اگر مملکت ما یک مملکت آرامی باشد، اگر مملکت ما یک مملکتِ- عرض می‌کنم که- مرفهی باشد، خوب ما هم جزء آن مملکت هستیم، ما هم در رفاه هستیم، ما هم چه هستیم. اینها قیام کردند و ما هم باید دنبال آنها باشیم. این طور نیست که عذر بیاوری که من اروپا هستم و آن امریکا هست و آنها ایران هستند؛ این عذر نیست شما هم در امریکا که هستید هر مقداری که می‌توانید؛ شما هم در پاریس که هستید هر مقداری می‌توانید؛ من هم که اینجا هستم هر مقداری که [می‌توانم‌]. من حالا شما را دیدم این مقدار می‌توانم به شما چیز بگویم، حرف بزنم، می‌زنم؛ شما هم رفقایتان را، آنهایی که اهل اینجا هستند، خارج هستند، چه هستند، با هم قرار بدهید که کمک بکنید به این نهضتی که هست. تاریخ سراغ ندارد این جور نهضتی که الآن در ایران است. تاریخ ایران تا حالا سراغ ندارد این جور نهضتی که تمام ایران- تمام- بایستند. بچه این قَدَری بگوید که مرگ بر شاه، پیرمردش هم بگوید مرگ بر شاه؛ همچو نهضتی ما نداشته‌ایم در ایران. این نهضت را نگذارید بخوابد تا اینها از بین بروند، تا این هیات حاکمه بروند [و] یک هیات حاکمه صحیح سرکار بیاید.
خدا ان شاء الله همه شما را حفظ کند؛ موفق باشید. خدا شرّ اینها را بکند از سر مسلمین؛ شرّ این ابرقدرتها را بکند که این نوکرها را نگذارند سر بلاد مسلمین. [آمین حضار]
[یکی از حضار: خداوند شما را حفظ کند]
امام: موفق باشید