همراهی خدا

تصور نشود که امام، انسانی غیرعادی بودند؛ بگوییم پس ایشان غیرعادی بودند ما چه‌کار کنیم؟ امام غیرعادی و غیرطبیعی نبودند. مثل ما یک انسان بودند؛ منتها روی خودشان کار و مجاهدت کرده بودند. «وَالَّذِینَ جَاهَدُوا فِینَا لَنَهْدِیَنَّهُمْ سُبُلَنَا ۚ وَإِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِین»؛ مگر معیت خدا شوخی است؟! یک وقت است که آدمِ گردن‌کلفتِ زورمندی به یک نفر می‌گوید در این محل که هستی، نترس؛ چون من با توام. دلیل آن فرد قرص می‌شود و می‌گوید الحمدلله دیگر کسی به من حمله نمی‌کند. حامی و همراهِ آن فرد کیست؟ بشری مثلاً با یک متر و هشتاد نود سانتی‌متر طول، مقداری عرض و مقداری زور بازو! ولی یک وقت خدایی که منشا همه قدرت‌های عالمِ وجود است، می‌گوید اگر نیکوکار با تقوا باشی، من با تو هستم. وقتی انسان خدا را با خودش دارد، آمریکا را به زمین می‌زند، تاثیر ساواک از بین می‌رود و قدرت ارتش شاه و قدرت سیاست آمریکا از بین می‌رود؛ چون معما برای ما حل شده است، آسان به نظر می‌رسد.

کتاب عبد صالح خدا ؛ صفحه 24