جُز در میکده امید به راهی‌ نبودپیری رسید و عهد جوانی تباه شدبا دم عیسی‌، برای‌‌ حلّ مُشکِل آمدهدر میخانه گشودند و چنین غوغا شدمعتکف گشتم از این پَس بدر پیر مُغانجز سر کوی‌ تو، ای‌ دوست! ندارم جاییوه چه افراشته شد، در دو جهان پرچم عشق!‏بی نصیب آن کس که او را، رَه بر این پیمانه نیست‏‏من جان نمی‌دهم، مگر اندر هوای دوست‏ دیوان اشعار صفحه 10