خداوندا، تو فرمودی که ما دعا کنیم و تو استجابت کنی؛ رَبَّنا آتِنا فِی الدُّنْیا حَسَنَهً وَ فِی الآخِرَهِ حَسَنَهً. و من باید عرض کنم که احتمالًا حسنه این نیست که ما حسنه دنیا؛ مال و اموال تهیه کنیم، ما مقام تهیه کنیم. در این آیه شریفه، خیلی نکات هست، ولی من حال گفتنش را ندارم. ولی اجمالًا این که «حسنه» عبارت از این است. حتی حسنه دنیا رَبَّنا آتِنا فِی الدّنْیا حَسَنَهً، حسنه در دنیا این است که انسان در هر قدمی که بر میدارد، در هر مقامی که پیدا میکند، در هر نعمتی از خدای تبارک و تعالی که به او عطا میشود، آنها را برگرداند به صاحبش. اگر مقام و دنیا، هر چه پیش ما به ما اقبال کند، اگر ما به او اقبال کردیم، این حسنه نیست.
لکن آن چیزی که من احتمال میدهم حسنه، آن هم به طوری که کانّه یک حسنه در کار است، یک حسنه است که این حسنه در دنیا هست و حسنه واحد است بر آخرت و همه عبارت از این است که ما به مقام قرب خدا برسیم. ما بفهمیم که چه بکنیم! اگر مقامی ما را توجه به دنیا داد، به عالم ماده داد، این حسنه نیست. اگر نماز بخوانیم برای رسیدن به یک مآربی - و لو در آخرت- این هم حسنه نیست. حسنه عبارت از این است که ما را برساند به آنجایی که عقل ما نمیرسد.