من بعد از پانزده خرداد که از حبس بیرون آمدم و مطلع شدم بر وقایعی که در ایران اتفاق افتاده بود و بعد هم که به قم آمدم و مواجه شدم با بعض کسانی که عزیزان خودشان را از دست داده بودند، گمان نمیکردم که دنباله این معنا برای من، این صحنههایی که حالا میبینم باشد. من آن وقت مجروحین و شهدای پانزده خرداد را به اسم اینکه یک واقعه تاریخی بزرگ واقع شده است- گرچه یک بار سنگینی به عهده من بود و وقتی مواجه میشدم با بعضی از کسانی که عزیزان خودشان را از دست داده بودند، یک حال انفعال باید بگویم برای من دست میداد- من نمیدانستم که بعد از پانزده خرداد هم ما مواجه خواهیم شد با یک همچو صحنههایی و با یک برادران عزیزی، خواهران محترمی که عزیزان خودشان را از دست دادهاند و ما مواجه باشیم با خانوادههای شهدا، خانوادههای مصدومین و مضروبین و خود آنها. گرچه این یک مشتی از خروار است و در سراسر ایران این مسائل هست و من باید از همه شما عذر بخواهم به اینکه ما نتوانستیم و نمیتوانیم این مصیبتهایی که شماها تحمل کردید و مصیبت برای همه ملت هم بوده است، نمیتوانیم ما جبران بکنیم. ما عاجزیم از اینکه به شماها تسلیت بدهیم؛