گمان نشود که کسانی که ایمان ندارند اینها هم خدمت به کشور میکنند و فرقی ما بین آنها و آن کسانی که ایمان دارند نیست. و الَّذِینَ کَفَرُوا یَتَمَتَّعُونَ و یَاْکُلُونَ کَمَا تاکُلُ الاَنعَامُ و النَّارُ مَثویً لَهُم کسی که ایمان ندارد نظیر حیوانات خوراکش هست. یعنی در آخور الاغ، نبی اکرم کاه بریزد یا ابو جهل کاه بریزد، هیچ فرقی به حال او نمیکند. او میخواهد بخورد. حیوان میخواهد، میل دارد کسی تیمارش کند؛ این تیمارکننده علی بن ابی طالب باشد یا ابن ملجم، این فرقی به حالش نمیکند. اگر ابن ملجم بهتر تیمار کرد، با او بیشتر رفیق است. این آیه شریفه، که این مطلب را میفرماید، دستور کلی است برای شناخت منحرف از غیر منحرف که ما چطور منحرفها را بشناسیم، و چطور غیر منحرفها را. منحرفها آنها هستند که فرقی به حالشان نمیکند که این پارک، این اتومبیل، که به دستشان آمده از راه صحیح آمده یا از راه دزدی، خیانت شده است و این به دستش رسیده است یا اینکه نه، روی امانت و روی یک کسب صحیح آمده است؛ هیچ فرقی به حال او نمیکند. او اتومبیل را میخواهد؛ او خوبی اتومبیل را میبیند؛ از کجا آمده، این اصلًا پیش او مطرح نیست؛ چنانچه پیش «انعام»مطرح نیست که از کجا آمد. و آن اشخاص انحرافی نظیر همان حیوانات از کجا آمده مطرح نیست، چه هست مطرح هست. شما میتوانید جوانها را تربیت کنید به یک تربیتی که تقوا در آن باشد، نظر این باشد که این از کجا آمده است؛ این شغل را کی به او داده است؛ این شغل چه شغلی هست و چه کاری باید اینجا انجام بدهد.