الآن ما نمیتوانیم بگوییم که یک دولتی است و یک ملتی. الآن یک دولتی است که بعضی از آنها را خود مردم روی کار آوردند برای اداره کشور، از خودشان است، مردم اینها را از خودشان میدانند. و لهذا، آن طوری که در سابق بود که هیچیک از مردم، الّا آنهایی که در اطراف خود آنها بودند و برای چپاولگری و ابزار چپاول و چپاولگری بودند، توده مردم، بازار، کارخانهها و کشاورزها و توده جمعیت هیچ به آنها نظری نداشتند و آنها را از خود جدا میدانستند، آنها هم خودشان را از ملت جدا میدانستند، آنها هم وقتی که- فرض بفرمایید- بین مردم گاهی پیدا میشدند با آن دم و دستگاههای زیاد و افرادی که نگهبان آنها باشد و نگهدار آنها باشد و کالسکههای کذایی و اتومبیل کذایی و امثال اینها، آنها به مردم نظر استضعاف میکردند و اینها را کوچک میشمردند و مردم هم آنها را ظالم میدانستند و چپاولگر، امروز نه دستگاههای دولتی ما مردم را استضعاف میکنند و کوچک میشمارند- میگویند کابینه ما خود این مردم هستند و واقع هم همین است، مردم خودشان حاضرند در صحنه- و نه مردم اینها را یک جنس ممتاز و یک افراد والا مقام میدانند، از خودشان میبینند و از خودشان میدانند. با مردم هم میروند و صحبت میکنند و میان مردم هستند. این از ویژگیهای این است که انقلاب، انقلاب مردمی است، نه انقلاب حزبی، نه انقلاب حکومتی، نه کودتای یک حکومتی، یا یک کسی بر ضد دیگری.